Slaap.

Slaap. Volgens mij is een goeie nachtrust belangrijk. Om je dag gezond door te komen. Om helder te kunnen nadenken, en keer op keer weer wiskunde te begrijpen. In je slaap verwerk je dingen, en een mens heeft nu eenmaal slaap nodig. Het is nu eenmaal deel van je leven. Je kan sterven als je niet slaapt. Je lichaamsdelen hebben rust nodig. Je groeit in je slaap, je droomt in je slaap. Je bent even weg van een wereld waar de realiteit heerst. In je slaap is opeens alles mogelijk. Maar wat als je amper slaapt? Wat als je elke nacht je best doet om in slaap te vallen? Maar je uren lang op de grens staat van bewustzijn en onderbewustzijn? Wat als je opeens niet meer kan slapen? Als het gewoon niet lukt? Wat als je elke nacht wakker word. Ik droom niet, het zijn beelden. Alsof het foto’s zijn. Als een dia van foto’s, herinneringen, maar ook de toekomst. Of juist het heden. Spoken in mijn hoofd en laten me niet los. Nee, slapen. Het lukt niet meer. Ik probeer niet meer helder na te denken, te slapen zoals ik jarenlang deed. Maar elke ochtend word ik wakker om zes uur en besef ik dat ik niet al te veel geslapen heb. Ik ga niet overdrijven, ik slaap een beetje. Maar niet diep. Het is niet genoeg. Een kleine beweging in de realiteit en ik schiet wakker van schrik. Slapen is belangrijk, maar wat als je niet kan slapen? Hoe hard je ook probeert.

Ik ga in mijn bed liggen om 9:30, wat best vroeg is. Maar ik ben elke dag al om 18 uur helemaal kapot, logisch als je amper slaapt. Ik ga in mijn bed liggen, met de bedoeling om te slapen. Ik draai en keer, ik droom even weg, maar ik blijf altijd wakker. Mijn ouders die me niet geloven en denken dat ik droom dat ik wakker ben. Hoe wil je dan gaan verklaren dat ik wakker word met het gevoel dat het midden in de nacht is als het licht buiten me verteld dat er een nieuwe dag is aangebroken? Misschien zijn het de beelden. De beelden die je ‘dromen’ kan noemen. Maar om te dromen moet je slapen, en ik slaap niet op dat moment. Het is verwarrend, na een tijd weet je niet meer of je nu wakker bent of slaapt. Irritant kan ik je vertellen. Op school word het ook lastig, alles irriteert je als je moe bent. Ik heb nog minder zin om te praten dan daarvoor en opletten in lessen word moeilijk. Om daarna nog buitenschoolse activiteiten te doen lukt ook niet. Je hebt geen zin in niets. Helemaal niets. Je word ziek als je niet slaapt, omdat je lichaam wil aangeven dat je in je bed moet gaan liggen. Dat is wat ik wil. Een hele dag in mijn bed liggen. Eten? Ik heb geen honger. Drinken? Er staat een fles  water naast mijn bed. Huiswerk? Wel, dat word een probleem.

Ik zou zo graag willen slapen, diep slapen. 12 uren aan één stuk door, zonder dromen. Zonder niets. Gewoon diep slapen. Ik was altijd een diepe slaper, en waar is dat opeens naartoe? Waarom kunnen mijn hersens niet uit en begrijpen dat ik graag wil slapen en me niet dingen wil herinneren die ik me niet herinneren wil. En dan beginnen de beelden, en ik drommel even weg, maar na een uur word ik langzaam wakker. Muziek. Ik luisterde altijd muziek om inslaap te vallen. Maar dat lukt niet meer, het houd me alleen maar wakker. Het is zo frustrerend dat niemand me geloofd. “Ik heb amper geslapen” zeg ik dan. “Ja, natuurlijk. Ik ook jonge.” JA OK, MAAR JIJ SLAAPT MORGEN GEWOON WEER. IK NIET. IK KAN AL TWEE WEKEN NIET DIEP MEER SLAPEN. Man, ik zou kunnen schreeuwen. Het is zo frustrerend dat ik zou kunnen wenen. Ik heb slaap nodig. Ik kan nu in huilen uitbarsten. Hormonen misschien? Ja dat kan. Misschien. IK WIL GEWOON SLAPEN. In mijn bed liggen. Het is vandaag zondag, en volgens mij ga ik gewoon naar mijn bed. Met mijn kleren aan. En kom ik eruit om te eten en huiswerk te maken want het is toch niet veel volgende week. Nog twee weken en het is vakantie. Maar op dit moment heb ik nergens zin in. Slaap. Oh man, wat wil ik graag slapen . Maar niet op de manier zoals ik het nu doe. Diep slapen. Zoals ik mijn hele leven al deed.

Xoxo, Story Teller.