Mijn hersens uitzetten.

Ik denk dat ik altijd al iemand was die vaak dacht over van alles. De vragen in het leven, opmerkingen die mensen maken blijven dagen in mijn hoofd, ik ontcijfer ze als een psycholoog en zoek de ware betekenis. De toon ervan, en de precieze woorden. Ziek ja, misschien. Ik dacht na over wat ik zou aan doen voor de rest van de week, of welke dingen ik wil kopen, en daar maak ik dan lijstjes van in mijn vele notitie boekjes. Ik heb in mijn leven al vele goeie en slechte manieren gevonden om mijn gevoelens te uiten en mijn gedachten op een rijtje te krijgen. En dan is schrijven nog het beste. En het geeft op één of andere manier een goed gevoel om deze te publiceren. Vreemd misschien. Kan zijn. Maar misschien is dat wat ik ben, vreemd.

Denken is mijn hobby, een sport die ik 24/7 uitoefen. Op dit moment draaien mijn hersens ook op volle toeren. Maar elke keer als ik klaar ben met zo’n tekst te schrijven waar alles eruit komt, voel ik me leeg. Eindelijk leeg en klaar om opnieuw te beginnen. Alles is eruit, en er is weer plaats. Net zoals je je kast opruimt, je past de kleren die te oud zijn, gooit  dingen weg die niet passen en zo komt er wat orde in je kast. Dat moet ook met mijn hoofd. Jammer dat ik dat niet eerder heb gevonden. Of eigenlijk, niet eerder heb gevonden dat het zo hielp. Want ik schrijf mijn hele leven al. Nou ja, vanaf het moment dat ik het zeg maar kon. Ik heb boeken geschreven met gedachtes over van alles. Over de wereld. Ik weet niet of ik meer denk dan anderen. Of is dit compleet normaal? Elke actie die ik doe, komt er een scenario in mijn hoofd van dingen die ik daarna zou kunnen doen. Of wat er zou kunnen gebeuren. En dat kan handig zijn, ja. Zeker. Een brein dat gewoon is van te denken kan heel erg handig zijn. Want ik kan vier uur aan een stuk studeren (dat heb ik deze proefweek ontdekt), zonder te eten, drinken of naar de wc te moeten. Of met mijn gedachten ergens anders te zitten. Maar er zijn ook negatieve kanten.

Wat ik ook al mijn hele leven heb is het feit dat ik echt heel moeilijk in slaap geraak. Elke reactie en opmerking die iemand die dag tegen me zei begin ik te ontleden en word ik bang. Heeft mijn beste vriendin nog niet gestuurd vandaag? Ze gaat me dumpen. Was  mijn moeder een beetje stil? Er is iemand dood. Was mijn vader weer chagrijnig? Een klant wil niet betalen. En zo gaat het door en door. En ontploft mijn hoofd. Dus probeer ik meestal met die mensen te contacteren en vertel hun wat ik voel en wat er gebeurd. En dit, dit is echt ziek. Dat weet ik ook. Vreemd eigenlijk, ik zou echt psycholoog moeten worden. Dus wat ik doe voor ik ga slapen? Ik schrijf drie bladzijdes vol in mijn notitie boek met gedachtes, en dan, kan ik eindelijk rustig gaan slapen.

Volgens mij is mijn notitieboek mijn leven. Als iemand al die boeken zou gaan lezen zou hij echt weten wat er in me omgaat. Maar dat wil ik niet. Want ik ben zo’n persoontje die graag zijn eigen wereldje heeft. Die graag veel dingen voor zichzelf houd. Heel veel dingen. En de enige keren dat ik naar B.T. ga is om de grootste dingen eruit te gooien. Maar kan ik haar nu gaan bang maken met al die kleine gedachtes in mijn kleine verwarde hoofd? Niemand begrijpt denk ik hoe belangrijk dat kleine, kartonnen boekje van de Hema voor me is. Want ik heb het ook echt altijd bij me. En een pen. Waar ik ook ben. Of mijn ipod, en dan schrijf ik dat vol in de notities tot hij flipt. Maar naast dat, ben ik een ordelijk persoon. En denk ik drie keer, of vier keer na voor ik iets doe. (ik zeg bij de kleine dingen, niet bij jezelf verminken of liegen, maar ik werk eraan.)

Ik ben ook een twijfelaar. Dat komt weer door mijn stomme hersens die honderd dingen bedenken als ik iets doe. Vooral bij kleding is het een groot probleem. Want dan vind ik en mooi blouse en gaan mijn hersens weer van: oh zit dat wel lekker, maakt het je niet dik, is het de juiste kleur voor die broek?... Daarom schrijf ik mijn outfits ook op tegenwoordig, dat scheelt dan drie uur werk in de morgen.  Dat is ook niet echt handig. Soms zou ik wensen dat ik mijn hersens kon uitzetten. Met een klik word alles leeg en kan ik rustig zijn. Niet bang, nerveus of wat dan ook.

Denken kan gevaarlijk zijn, vooral als je zoveel denkt dat het soms te veel word. En je de tijd niet hebt om te schrijven en alles neer te krabbelen. JE zou me is moeten typen, alsof iemand met dicteert razen mijn korte dikke vingers over het toetsenbord en proberen ze zo snel mogelijk de toetsen te vinden. Zo schrijf ik artikels in 10 minuten, met om de twee minuten een paar seconden pauze omdat ik anders ontplof. Ik heb denk ik de juiste manier gevonden om alles kwijt te kunnen. Om mijn hoofd leeg te maken. En ja hoor, we zitten aan 1000 woorden. Trots ben ik. Goed, dat is het. Mijn hoofd heeft rust nodig, vooral nu ik weer verder kan.

Doei.

S.T.