Dat échte meisje.

Ik ken een meisje. Met lange blonde haren, die ze later kort afknipte. Ze heeft krullen, en een grote lach die er altijd is. Ze maakt zich nergens druk om. Ze is vrij om te doen wat ze wil. Ze is niet bang om mensen kwijt te raken, ze heeft genoeg vrienden. Eén minder is niet erg. Ze is populair, en altijd kleurrijk gekleed. En ze denkt dat ze zichzelf is, en dat iedereen haar super leuk vind. Maar haar ouders zijn teleurgesteld, haar punten zijn slecht, ze verliest zoveel vrienden, omdat niemand haar blijkbaar echt leuk vind. Ze staat alleen.

 Dus ze veranderd. Want alleen zijn is niet oké. Ze veranderd haar kleding, haar haar, ze draagt make-up en probeert  niet steeds in de spotlight te staan. Ze beseft dat het meisje in de spiegel niet zij was. De zomer passeert, en ze maakt zich steeds meer druk over wie ze zal zijn. Ze besluit een gothic met goeie punten te zijn. En dat eerste deel lukt nog wel. Maar na een tijd beseft ze alweer, dat het stoere zwarte meisje met de zwarte ogen niet zijzelf is. Ze raakt gefrustreerd. En ze is bang voor alles. De jongen waar ze van houd laat haar zitten en de nachtmerries komen. Ze laat alles voor zichzelf en op een moment barst ze. Ze begint met zichzelf te snijden, en niet zo heel weinig ook. Ze liegt tegen iedereen, omdat ze bang is om ze te verliezen. En dan komt haar beste vriendin het te weten. Ze is niet boos. Ze laat haar niet zitten. Maar het meisje snijd zich nog steeds. Ook al beloofd ze om ermee te stoppen. Het ergste gebeurd. Haar ouders weten het. Ze moet naar de psycholoog. En alles komt goed. Uiteindelijk. Denkt ze. Hoopt ze.

Ze schaamt zich. Dat ze al die mensen was in haar leven. Toen ze klein was het prinsesje, daarna het jongensachtige meisje, dan het verwend nest, dan een complete bitch, dan een gothic, dan een buitenstaander. En dan, eindelijk zichzelf. Wie ze hoort te zijn, wie ze zelf is. Ze staat niet alleen meer, ze heeft niet veel mensen misschien maar twee. Dat eerste meisje komt nooit meer terug. Dat eerste meisje, met het lange haar, de kleurige kleren en de hoed, het meisje die de bitch was. Ze is dood. Hoe ik dat weet? Dat was ik. Ik was al deze mensen. Ik was ze. Niet meer. Nu ben ik mezelf. Weg met het meisje met groots haar, zwarte kleding, het meisje dat perfect wou zijn, bevriend wou zijn met alleen maar jongens. Dood. Allemaal. Hier ben ik schreeuw ik. Maar hoort iemand me ook?

Zullen al die mensen niet uit de dood opstaan? Zal ze zichzelf verliezen? Ik beloof mezelf van niet. Maar ik blijf bang. Bang om mijn beste vriendin te verliezen, omdat het al zo vaak is gebeurd dat mensen met dumpten. Bang om weer slechte punten te hebben. Bang dat mensen me niet zullen accepteren nu dat ik mezelf ben. Want niemand wil stille mensen die niet praten. Asociale mensen. Die alleen tegen hun beste vrienden praten en daar lollig doen. Willen mensen zo’n mensen kennen? Nee toch? Misschien kan het me niets schelen. Maar misschien is dat een leugen. Misschien moet ik minder denken en gewoon mezelf zijn, ja. Dat is het. Al die mensen dood laten die hierboven staan, niet bang zijn om dat meisje kwijt te raken, maar haar vertrouwen. In mezelf geloven. En ik lach, want het lijkt allemaal zo onmogelijk. Maar toch een beetje niet. Toch is er dat sprankje hoop. Dat het op een dag zal lukken om me niet te laten meeslepen. En mezelf te zijn. Op een dag, ja.

Het lukt wel, met tijd, en help. Ik zal mezelf écht zijn en blijven. Ooit. Op een dag. Een mooie, prachtige dag. Het lukt me wel. Want de rest is dood. Voor altijd. En er bestaan geen volgende versies van mij. Alleen de echte versie. Mijn versie. Eigenlijk waren al die andere versies mezelf, maar dan een beetje anders. Hetzelfde, maar anders. Er zal geen anders meer zijn. Dit ben ik, en dit zal ik zijn. ‘Veel plezier ermee wereld!’ wil ik roepen. Ja, dit ben ik. Voor altijd. Eeuwig misschien. Ik ben niet bang meer. Want ik ben ik. Zo is het nu eenmaal. Genoeg met dit gepraat, ik heb er genoeg van. Ik ga huiswerk maken. Moet je ook doen. Eigenlijk. Doei.

Xoxo, dat echte meisje. (S.T.)