Onverwachts ging ik een weekje naar de meest rustige zee van de Belgische Kust. De Haan. Ik wou niet gaan, ik had andere dingen aan mijn hoofd. Maar hoe hard ik probeerde ik moest en zou meegaan. Er zijn veel dingen gebeurd, en het is weer tijd voor een artikel over hoe mijn leven gaat. Zodat ik het op een rijtje krijg.
Om te beginnen: ik ben nog steeds doodsbang. Ik probeer steeds tegen mezelf te zeggen: je hebt het al is overleefd. Het komt goed. Maar dan is er die stem dat zegt dat het puur geluk was en ik het niet een tweede keer zou overleven als mijn beste vriendinnen me weer in de steek lieten of als ik opeens weer uit de groep werd gezet. Mensen veranderen, dat weet ik, maar als je beste vrienden veranderen word je daar doodsbang van. Omdat het zo is hoe het begint. Ik had genoeg ervaring. Dus ja, nu ik terug ben is het nog erger. Alsof niemand me hoeft. Eigenlijk is dat niet alsof. Niemand hoeft mij. Iedereen is me vergeten en kan prima zonder mij. Fijn gevoel is dat, kan ik je vertellen.
Aan zee werd het op het romantische vlak best interessant. Je kan op deze blog genoeg artikels lezen over mijn laatste ex. Dat is nu bijna een jaar geleden. Of ik erover heen ben? Nee. Niet eens een beetje. Aan zee leerde ik Mathias kennen, een knappe Duitser, die sprekend (echt sprekend) op mijn ex Peter leek. Dat maakte me blij, bang en verdrietig. Ik mis hem, om iemand te vinden die net hem leek, is geweldig. Alsof hij het was. Gelukkiger dan ooit kan ik je vertellen. Maar toen ik afscheid moest nemen van Peter was ik kapot. Nog steeds. Ik was bang over hoe mijn toestand zou zijn na Mathias. En mijn toestand nu? Niet super slecht. Maar het lijkt allemaal nog een droom. 'Je bent anders,' zei hij op de laatste dag. 'Dat zal zo blijven ook,' is wat ik antwoordde. En dat is zo. Het lijkt alsof er een deeltje weggenomen is. Ik merk van mezelf dat ik dingen ander bekijk. Dat dingen gewoon ander zijn.
Eén week? Ja, één week. Maar is dat niet genoeg? Niet genoeg om verliefd te worden? Niet genoeg om jezelf te verliezen? Volgens mij wel. Ik ben het levende bewijs. Toch voelde het niet alsof Mathias een deel meenam, maar Peter nog een deel meenam. Zoiets. Ik moet er zelf nog uitkomen. Wat ik weet is dat ik niet compleet ben. Er mist iets. Groot? Klein? Geen idee. Maar er mist iets. Iets in mij.
Het vreemdste is, dat onze gesprekken mij achtervolgen. Dingen die hij zei. Zijn bewegingen doe ik na zei een vriendin die ik daar leerde kennen, voor ik hem kende. Maar zijn ogen. Zaterdagavond de eerste avond ging ik naar het speeltuintje waar een mini basketbal veldje stond. Ik zat daar maar te kijken en opeens kwamen drie jongens rond mijn leeftijd basketballen. Maar één daarvan deed mij schrikken, hij leek zo hard op Peter. De bal rolde mijn kant op en ik pakte hem vast en ging staan. Mathias kwam naar mij toe. En keek mij aan met een blik die ik nooit eerder zag. Van alles door elkaar. Niet alleen de kleur, maar ook het gevoel. Ik schrik 's nachts wakker door die blik. Als ik mijn ogen sluit zie ik hem. Hoe paranoïde ik ook klink. Kan mij niet schelen.
'Anders. Alles is anders. Veranderd. Alles is veranderd.
Een deel is weg. Daar ben ik echt zeker van.
Hij nam het mee op reis terug naar Duitsland.
Net zoals ik hem meenam naar hier.
Ik mis hem. Ik mis mij.'
'JA ik ben zeker. Ik zal mijn best moeten doen om het ooit nog hetzelfde te maken. Mijn tweede Peter is ook al verdwenen. Voor Altijd.'
'Net zoals dat kleine stukje. Uit mij.'
xoxo, Ik.
P.s. Er zijn heel veel dingen die uit het boek komen dat ik nu aan het lezen ben. Ik ben niet helemaal getikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten