De waardheid.

WAARSCHUWING: ER KOMT EVENTUEEL WAT GESCHELD AAN DE PAS. EN HEEL VEEL DEPRESSIEVITIEIT. DANKU.

Elke dag wordt ik wakker met het gevoel dat iedereen zou willen dat ik dat niet deed. Doe ik mijn kleren aan, make-up, en kijk ik in de spiegel om het resultaat te beschouwen en walg ik van mezelf. Bedenk ik 101 dingen die ik aan mijn uiterlijk wil veranderen. Denk ik aan mijn vriendinnen, die er in mijn ogen altijd perfect uitzien. Ga ik naar beneden om te ontbijten, wil ik na één hap stoppen omdat ik er dik van word. Denk ik aan mijn buik die rond word en de billen die niet willen vermageren. Vetrek ik naar school vol zenuwen, bang om iedereen te zien en moeten spreken. Neem ik me voor om mezelf te zijn. Kijk ik naar buiten, denk aan alles wat ik eigenlijlk wil vergeten. Kom ik aan op school, neem ik me voor niets te eten deze middag. Maar mijn maag neemt over en ik bestel wat. Loop ik de speelplaats rond, alleen. Besef ik dat ik echt geen leven heb. Komt er een vriendin van me, zie ik hoe prachtig ze eruit ziet. Ze geeft me een knuffel, en voor vijf seconden voel ik me gelukkig. Want gewoon een knuffel van de mensen waar ik van hou doet zoveel. Ze begint te praten en praten waar ik zo blij mee ben, zodat ik niets hoef te zeggen. Denk ik aan hoe blij ik mag zijn met zo'n meisje die me ziet staan. Komt mijn beste vriendin eraan, zie ik dat ze er alweer uitziet als een prinses uit de hemel en probeer ik niet te denken aan wat ik vanmorgen in de spiegel zag. Komt een vriend van me, mis ik die tijd waar ik hem beste vriend kon noemen. Begint het praten over de vakantie. Gaat de bel, en gaan we naar de eerste les. De eerste twee lesuren denk ik aan hoe het zou zijn moest mijn beste vriend er nog zijn. Kijk ik naar mijn beste vriendin, lach ik, echt. Omdat ik blij ben dat ik haar heb.


Eerste pauze probeer ik zo hard mogelijk mezelf te zijn, en luister ik naar wat iedereen te zeggen heeft. Gaat de bel en kunnen we weer nog twee lesuren denken aan alles behalve de les die eigenlijk bezig is. Middagpauze en ik eet te veel, maar ben blij met het gezelschap dat in heb. Naar de wc, en les begint. Pure zenuwen alweer. Ik kijk de klas rond en begin weer te denken aan dingen waar ik niet aan wil denken. Laatste pauze ben ik zo jaloers op alle meisjes die bij mijn 'beste' vriend gaan en hou ik me in. Laatste les uur staar ik naar mijn beste vriendin en denk weer aan dat ze de enige is die me kent. Laatste bel en school zit erop.

Maar weet je, hoe fucking eenzaam ik me voel. Als ik zie dat mijn ouders niks om me geven, maar niemand geloofd me omdat ze anders doen als er mensen bij zijn. En nu stromen de tranen, voel ik me een watje. Zou ik willen dat ik met iemand kon praten. Maar ik wil geen aandacht roepen, ik wil niet dat mensen vinden dat in me aanstel en overdrijf. Want ik haat mezelf zo dat ik niet gewoon gelukkig kan zijn met alles dat ik heb. In snap het niet. Waarom ik alles op die manier voel en denk. Ik zou willen dat ik alles gewoon makkelijker kon maken. Dat mijn ouders me begrepen, mijn beste vriend gewoon weer mijn beste vriend was, dat ik niet bang meer hoef te zijn dat mijn beste vriendin beu word zoals al de rest deed en me zal dumpen. Ik voel me echt stom. Dat ik niet gewoon kan lachen en blij zijn, maar hoe hard ik probeer, om het positieve te zien, voor mijn ogen blijft alles zwart.

xoxo
Story Teller.