Pagina's

maandag 7 januari 2013

Mezelf zijn.

Kerstvakanties, ik hou er zo van. Twee weken (ik zelf nog iets langer) niets doen, afspreken met vrienden, feesten. Dat is de bedoeling. Om even weg te zijn van het toch wel drukke schoolleven dat we leiden. Bang zijn om onze toekomst en elke week blokken om niet een onvoldoende te krijgen op toetsen. Het is de mooiste tijd zegt iedereen die er overheen is, maar dat beseffen we later pas. Als we nog meer problemen hebben en de huur van ons appartement staat te wachten om betaald te worden. Dat noemen ze het echte leven. Toen ik aan deze vakantie begon had ik het gevoel dat het eeuwig zou duren, en meestal zeggen we na zo'n vakantie: "Man, dat ging snel." En vreemd genoeg heb ik dat gevoel niet. Deze vakantie heb ik mezelf een paar dingen beloofd, dat ik verder goed mijn best ging doen op school, maar dat ik mezelf zou blijven. Want na jaren worstelen met wie ik ben en wat ik wil doen ben ik eruit gekomen. Maar het probleem: ik ben mezelf niet, ook al weet ik wie mezelf is. En dat klinkt raar.

Ik ben zo ongelooflijk bang, dat mensen me niet zullen accepteren zoals ze altijd hebben gedaan. Want ik was altijd het buitenbeentje die aan de kant geschoven werd. Ik paste er niet in, ik was niet als anderen. Als iedereen ja zei, dan zei ik nee. Niet om speciaal te doen, of op te vallen, gewoon omdat het mijn keus was. Ik haatte het, om 'anders' te zijn. Om niet te denken als de rest, dus na 8 jaar van gepest en gedumpt te worden had ik besloten dat ik de echte ik maar achterwege moest laten. Omdat ik er meer pijn van kreeg, meer mensen verloor. Ik besloot om actrice te spelen, en de rol te spelen die mensen willen zien. Thuis ben ik het perfecte meisje, zodat mijn ouders me een engel vinden. Op school weer stoer, zodat niemand me zal kwetsten. Bij mij échte vrienden (en daar ben ik zo dankbaar voor) kan ik mezelf zijn. Toch is er dan ook nog dat kleine stemmetje die me verteld dat ze me zullen dumpen, zoals ze altijd deden. In de lagere school werd ik zo vaak gedumpt, zowel door mijn geliefde als door mijn beste vriendin. En dat doet heel erg pijn. Elke maand iemand anders zoeken om mee om te gaan, en die dan weer verliezen. Ik wou het niet meer. Dus ging ik maar anders doen, omdat het veel makkelijker was. Voor een lange tijd. Nu niet meer.

Nu doet het pijn, is het zo frustrerend dat ik niet mezelf kan zijn, niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het niet kan. Ik kan het niet, het is een automatisch iets om iemand anders te zijn. En dan nog, ben ik zo bang dat mensen het niet zullen accepteren. En mijn beste vriendin blijft me vertellen dat ze het wel zullen doen, maar kan ze overwinnen aan die stem in mijn hoofd die me blijft vertellen dat ik zo lelijk ben dat niemand met me wil praten? Dat niemand naar me omkijkt? Wat als het allemaal opnieuw begint? Want misschien beseft ze niet dat, ze ze ongeveer de enige is die alles weet? Echt àlles. Dus ik wil haar niet kwijt, ik wil niemand kwijt. Ik wil niet gedumpt worden, achtergelaten, alsof ik een stuk vuil ben. Zoals het altijd was.Ik wil mezelf zijn, want ik doe stomme dingen als ik het niet doe. Omdat ik moet wenen bij de gedachte dat ik nooit mezelf kan zijn. Dat is best wel heel frustrerend. Want ik doe me voor alsof ik het zo makkelijk vind om dingen los te laten, maar eigenlijk, eigenlijk ben ik een bange kip die niets kan. Misschien moet ik dan maar is beginnen met mezelf te accepteren.
Maar aan de andere kant, kan het me niks schelen als ik die 'vrienden' op school kwijtraak. Omdat er mensen zijn zoals mijn beste vriendin de me zullen blijven steunen. Die er wel zullen zijn als iedereen afhaakt. En die kant begint te overwinnen. Dus ik ga het gewoon doen, mezelf zijn. Want het lost veel op, ik ben alleen bang voor de nieuwe problemen die het zal opwekken. Want ik durf niet terug denken aan die tijd, waar ik alleen stond.

xoxo
Story Teller.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten