Hoe mijn leven nu is.

Een aantal maanden geleden stond mijn wereld helemaal op zijn kop door bepaalde gebeurtenissen waar ik liever niet over praat. Maar die ik langzaam begin te verwerken. Mijn leven stortte in en alles veranderde. Omdat het moest, er moest iets veranderen. En nu, zoveel maanden later, want het voelt echt een eeuw geleden, ziet mijn leven er compleet anders uit. Ik haatte mezelf vroeger, daardoor zijn er een aantal dingen gebeurd. Ik weende elke avond. Kortom: het ging niet goed met mij. Maar ik heb eraan gewerkt. Ik heb het verwerkt en ben verder gegaan. Ik heb geprobeerd alleen vooruit te kijken. En langzaam, maar zeker bouwde ik alles op. Ik ben nog niet klaar. Helemaal niet zelfs. Er zijn nog veel mensen waarvan ik hun vertrouwen moet terugwinnen. Maar weet je, toch voelt het een wereld van verschil. En dat ga ik vandaag met jullie delen.

Om te beginnen, heb ik mezelf gevonden. Het was een harde weg, maar ik ben er klaar mee. Ik weet nu wie ik ben, ik probeer niemand meer na te doen. Ik heb mijn eigen stijl ontwikkeld en weet wat ik wil. Ik ben blij met mezelf. Ik kan in de spiegel kijken, zonder mezelf te haatten. Ik durf over mezelf te zeggen dat ik mezelf mooi vind. Nooit perfect, en er is altijd iets wat ik wil veranderen. Maar toch, ben ik bij met hoe ik eruit zie. Ik ben blij met hoe mijn haar zit. Met mijn gezicht, de make-up is niet veel maar toch mooi. Mijn puisten beginnen weg te gaan. Mijn wangen zijn weer gezond. Ik ben blij. Ook met mijn figuur ben ik blij. Ja, misschien zijn mijn benen dik, maar dat is geen vet, het zijn spieren die ik kreeg door te voetballen en fietsen en ik ben er trots op.

Ik heb ook het juiste midden gevonden tussen make-up en beauty en lifestyle. Ik zal nooit dat meisje worden dat veel op haar gezicht smeert. Maar ik zal ook nooit dat meisje worden die helemaal niets op haar gezicht smeert. Ik ben niet bang meer. Nog iets wat heel belangrijk is. Ik ben niet bang om mijn vrienden kwijt te raken. Bang om mijn gevoelens te uiten. Bang om mezelf te zijn. Ik ben niet bang om te falen. Ik leef nu gewoon denk ik, zoals het hoort. Ik sta op en ga slapen. En ja, er zijn nog downs in mijn leven. Maar dat hoort erbij denk ik. Maar de ups, zijn nog altijd in de meerderheid. En dat is wat telt.

Ik ben gelukkig. En voor de eerste keer in 7 maand kan ik eerlijk zijn en zeggen, dat ik oprecht gelukkig ben. Ik haat mezelf niet. Ook al weet ik dat ik mijn trekjes heb, en dat ik dingen verkeerd deed. Ik heb nog een paar dingen die ik moet doen, zoals durven wenen. Maar ik weet dat het zal lukken. Mijn leven begint weer op te bouwen. En ik ben er best trots op om eerlijk te zijn.

Liefs, S.T.