Pagina's

maandag 3 juni 2013

Mijn passie: schrijven.

 Schrijven is iets wat ik elke dag zeker doe. En dan niet gewoon schrijven. Verhalen in dagboeken en notitieboekjes over een meisje met dromen, of een kind die verliefd is. Ik hou van nadenken over wat er kan gebeuren in bepaald situaties en die schrijf ik op. Ik doe dit al heel mijn leven eigenlijk, vanaf de dag dat ik schrijven kon. Dagboeken heb ik werkelijk vol geschreven. En ik wil hier mijn uitleg doen, want waarom schrijf ik? Wat schrijf ik? In wat en met wat schrijf ik het liefst? En waarom is het zo belangrijk voor me?

 Laten we beginnen met de eerste: waarom schrijf ik? Ik schrijf omdat ik niet praat. Ik hou van woorden en zinnen, maar ik doe mijn mond niet graag open. Niemand kent me 100%, misschien één iemand 60%. Er gaat veel om in mijn hoofd. Volgens veel mensen meer dan normaal. En soms word ik gek. Flip ik omdat het gewoon te vol is. En dat moet er allemaal uit. Ik praat niet, dan moet ik dus een andere manier vinden. En schrijven is makkelijker. Veiliger. En je kan het uitwissen, herlezen. Het is een uitweg. Een manier van leven. Ik heb ervaring met wat er gebeurd als ik niet schrijf. Dus dan doe ik dat maar. Want gevoelens moeten eruit, en als je ze niet wilt delen aan de hand van praten aan mensen, dan doe je dat maar in schrijven.
 Ik schrijf vooral dingen en meningen uit mijn hoofd. Ik schrijf wat ik voel. Wat ik denk. Wat ik wil. Maar soms, en dat wil ik vaker gaan publiceren, schrijf ik verhalen. In mijn hoofd heb ik er 1000, en in boeken nog meer. En misschien moet ik ze is op deze blog gaan zetten. Ik schrijf alles wat er te schrijven valt.
Ik schrijf het liefst in boekjes. Notitieboekjes. Met een echte pen en papier. Op word vind ik het toch altijd wat anders dan echt. Zonder scherm. In ik heb een balpen en notitieboek altijd bij me. Dus dat gaat ook makkelijker. En waarom is het dan zo belangrijk? Dat zei ik al eerder. Ik heb het niet voor praten. Met openstellen bij mensen. Ik vind het moeilijk om mijn gevoelens te vertellen een iemand. Maar ze moeten er toch uit. Dus doe ik dat op deze manier. Het helpt echt, en mijn beste vriendin kan ze lezen en dat is makkelijker. Makkelijker om ze te vertellen. Zodat ik niet moet praten. Ik ben geen open persoon, nooit geweest. Zal ik ook nooit zijn. Maar op deze manier kan ik het toch een beetje zijn. Anoniem en veilig achter mijn scherm laat ik gevoelens de vrije loop gaan. En dat is waarom het belangrijk is. Gevoelens moeten eruit, dit is mijn manier op dat te doen.

Wat vonden jullie van dit artikel?
xoxo, S.T.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten