Brief aan jou.

Soms denk ik zoveel. Aan dingen. En ben ik zo gekwetst maar ziet niemand dat. Praat ik er niet over omdat  ik geen dramaqueen wil zijn. Maar vandaag zet ik dat aan de kant. Want ik heb verdriet. Soms. Als ik terug kijk naar dingen. Mensen die me dumpten, jongens die me in de steek lieten. Ik schrijf veel brieven. En ik schreef een brief aan een jongen. Niemand weet hoe de pijn nog in me zweeft. Dat ik ween zonder dat mensen het merken. Omdat ik op een bepaalde manier ween, er stromen alleen tranen. Dus als je met mij zou skypen, zou je dat niet eens merken. Maar voor de rest kan je niet merken dat ik ween. Ik deel deze brief. Omdat het eruit moet. Ik las hem. En wou hem delen.

Lieve, lieve Peter,

Mensen lachen me uit, omdat je naam nogal ouderwets is. Maar dat ben je niet. Je had blond haar. In krullen. Verward hangend om je hoofd. Je had groene ogen, net als ik. Maar ze waren groener, op één of andere manier. Je had altijd slippers aan, en eerst vond ik ze lelijk, daarna werd het een herinnering. Met je voetbalshort. Zwart. Altijd zwart. Je had verschillende soorten truien, die ik ook aanhad op verschillende momenten. Je had een rode, oranje, blauwe. Gewoon. Maar toch speciaal. En we reden samen op de blauwe kinderfiets van je broer. Waar we soms op moesten passen. Hij was schattig, ook al mocht je hem niet. Je was er Peter. Je was er meer dan iemand er ooit kon zijn. Ik was juist gedumpt door mijn beste vriendin die ik al drie jaar had. En het was ook nog is uit met mijn lief die ik al een lange tijd had. Je was er. Meer dan iemand ooit kon zijn. We liepen over het strand bij zonsondergang. Deden wedstrijden en weddenschappen die we elk om beurt wonnen. Ik kende je een week. Maar een week was genoeg om je te kennen. Maar ook te weinig. Je was er. Maar niet lang.

Want de laatste twee dagen was je weg. Gewoon weg. Daar stond ik met telefoonnummer waar je niet opnam. Ik ging bij je tent kijken maar die was er niet meer. Weg. Net als jij. Waar ging je heen? Waarom heb je me nooit verteld dat je toen al vertrok? En ik was kapot. Helemaal kapot. Tot je me stuurde. Belde eigenlijk. Je legde het uit. Dat je van me hield. En we hadden vanaf dat moment een echte relatie. We zoenden al is. Maar we waren niet zeker. Nu waren we zeker. Om een relatie aan te gaan.

En wat gebeurde er? Na een week maakte je het uit. Voor de lange afstand. Wat? Afstand? Nee. Je had een ander. Peter. Die er voor me was. Had een ander. Bam. Alles in elkaar. Maar ik deed wat ik altijd deed. Tranen inslikken en glimlachen. Ik wil echt veranderen. Ik wil eerst en vooral kunnen wenen bij mijn beste vriendin. Daarna komt de rest. Ik mis hem. Nog steeds. Maar ik ben erover. Nu. Nu iedereen het weet.

Xoxo, S.T.